Niepozbawiony uroku drewniany, klasycystyczny, prawdziwie mazowiecki dwór, parterowy, nakryty dachem czterospadowym, z poprzedzającym wejście czterokolumnowym gankiem zwieńczonym trójkątnym naczółkiem. Wzniesiony został w drugiej ćwierci XIX wieku dla Zielińskich. Około 1880 roku do dworu dobudowano piętrowe murowane, eklektyzujące skrzydło, nakryte niskim dachem czterospadowym. Półkolisty, murowany, kolumnowy toskański ganek na osi korpusu w elewacji ogrodowej dostawiono najprawdopodobniej w okresie międzywojennym.

W XVII wieku, a być może już wcześniej, miejscowość w rękach Turowskich, w tym w 1676 roku Stanisława Turowskiego. W XVIII wieku częściowa własność Cieszewskich, Dąbrowskich, Różeckich (Rożeckich) i Rylskich, a w 1804 roku między innymi sióstr Teresy Różeckiej i Józefy Puchałowej. Od 1804 roku Turowice należały do Feliksa Świeszewskiego, a po jego śmierci w 1822 roku do jego córki Ludwiki Zielińskiej. W rękach Zielińskich majątek pozostawał do końca i od 1880 roku był własnością syna Ludwiki Zielińskiej Juliana Zielińskiego, później jego syna Stanisława Zielińskiego, a po jego śmierci w 1928 roku jego z kolei syna Stanisława Zielińskiego Juniora wraz z matką i czterema siostrami. W końcu lat dwudziestych majątek liczył 269 hektarów.

Główny korpus domu opuszczony, u progu ruiny. Zamieszkane przez kilka rodzin skrzydło w nieco lepszym stanie. Park częściowo zdziczały, częściowo zdewastowany. Obiekt dostępny z zewnątrz.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki