W końcu XIV wieku wieś była własnością Jana z Zakrzewa, a w pierwszej połowie XV wieku jego brata Chebdy, protoplasty rodu Suskich herbu Pomian. W rękach Suskich pozostawała aż do trzeciej ćwierci XVIII wieku. Ostatnim właścicielem Starego Suska z rodu Suskich był Mikołaj Zenon Suski, sędzia ziemski zambrowski. Po Suskich właścicielami miejscowości byli Bukowscy – Antoni
Bukowski, cześnik czernichowski, potem jego bratanek szambelan Mikołaj Bukowski, następnie jego syn Antoni Bukowski wraz z żoną Anną z Glinków. Na Glinków Stary Susk przeszedł w 1840 roku i pozostawał ich własnością do 1931 roku. Właścicielami Starego Suska byli: jako pierwszy Mikołaj Glinka, w 1909 roku Władysław Glinka, a potem Jan Mikołaj Glinka, którego majątek pod koniec lat dwudziestych liczył 637 hektarów. Od 1931 roku własność Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Od 1935 roku gospodarowali tu Kibortowie. Stefan Glinka, syn Władysława, byłego właściciela Starego Suska, został zamordowany przez Niemców w czasie okupacji.

Na umieszczonej w narożniku dworu tablicy widnieje napis o treści: „Dwór postawiony w XVIII stuleciu/powiększony w latach 1853 i 1889/a zniszczony przez wojny 1915 i 1920 r./odziedziczywszy po ojcach/Jan Mikołaj Ernest Glinka/przebudował i odnowił R.P. 1925”. Glinka, historyk i archiwista, nadał siedzibie formy klasycystyczno-barokowe, co było nie tylko zgodne z epoką powstania dworu, zapewne około 1770 roku, ale również wpisywało dwór w formy popularnego w tym czasie stylu polskiego. Od frontu, ujętego z obu stron parterowymi skrzydłami zamykającymi niewielki dziedzińczyk, dodano na całej długości korpusu kolumnowy podcień, a ponad nim, na osi, wystawkę dachową zwieńczoną trójkątnym naczółkiem i ujętą wolutami. Z czasu międzywojennej przebudowy pochodzi również pozorny ryzalit na osi elewacji ogrodowej z wgłębnym dwukolumnowym portykiem zwieńczonym wysokim trójkątnym szczytem z oculusem i herbem Trzaska Glinków. Na wszystkich częściach dworu dachy dwuspadowe. Niewykluczone, że autorem przebudowy był miejscowy architekt Rudolf Macura. Park założony w czwartej ćwierci XVIII wieku, przekomponowany został około
1900 roku według projektu Stefana Celichowskiego, a następnie w 1925 roku według projektu Stefana Rogowicza. Dziś nic z niego nie zostało.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki