Posiadający wiele autentycznego uroku i odpowiadający naszemu wyobrażeniu o prostej szlacheckiej siedzibie drewniany dwór z pierwszej połowy XIX wieku, parterowy, nakryty dachem czterospadowym, z gankiem na osi o czterech słupach wspierających dwuspadowy daszek. Właściwie niewiele różni tę dziewiętnastowieczną ziemiańską siedzibę od szlacheckich dworów wznoszonych na całym terytorium Rzeczpospolitej od połowy XVII wieku. W 1880 roku w bezpośredniej bliskości dworu wybudowano oficynę połączoną z dworem łącznikiem. Jest to budynek murowany, parterowy, nakryty dwuspadowym dachem. W oficynie znalazły się zapewne pomieszczenia dla służby, kuchnia, a być może również pokoje gościnne. Nie można wykluczyć, że w nowej części, murowanej, wygodniejszej i nowocześniejszej, zamieszkali sami właściciele.
W końcu XVIII wieku własność Oborskich, w drugiej połowie XIX wieku Podczaskich, w XX wieku i aż do końca Sędzimirów, w tym w 1905, 1909 i w końcu lat dwudziestych Stanisława Sędzimira. Majątek w końcu lat dwudziestych XX wieku liczył 770 hektarów. Aleksander Sędzimir (ur. 1884), syn Stanisława Sędzimira i Marii z Podczaskich, współwłaściciel Zawad, żołnierz AK, został zamordowany przez Niemców w Dachau w 1942 roku. Andrzej Sędzimir (ur. 1898), brat Aleksandra Sędzimira, współwłaściciel Zawad, zamordowany został przez Niemców również w Dachau w 1942 roku za działalność konspiracyjną.
Dom opuszczony, w złym stanie. Park zdziczały. Obiekt dostępny z zewnątrz.