Na miejscu wsi Cisek wymienianej już w 1361 roku książęta mazowieccy Janusz i Stanisław założyli miasto Stanisławów. W XVI wieku własność królewska. W latach 1762–1775 w rękach kasztelana bracławskiego Jana Czarneckiego, później podkomorzego Józefa Szeptyckiego, a następnie Aleksandra Koszutskiego. W XIX wieku Stanisławów należał do Prądzyńskich, w których rękach pozostawał do końca. W końcu lat dwudziestych XX wieku właścicielką majątku liczącego 101 hektarów była Anna Prądzyńska, wdowa po Alojzym Prądzyńskim, zmarłym w czasie I wojny światowej.

Ruina dworu z pierwszej połowy XIX wieku, wzniesionego zapewne dla Prądzyńskich, drewnianego, pierwotnie tynkowanego, nakrytego dachem naczółkowym z gankiem poprzedzającym wejście. Niewykluczone, że siedziba Prądzyńskich powstała w miejscu, gdzie już w średniowieczu istniał myśliwski dwór książąt mazowieckich, a w wieku XVI stał wzmiankowany dwór królowej Bony. Królewskie dwory były nie tylko znakami obecności monarchy i miejscami postojów w czasie podróży po kraju. Wznoszone były również jako miejsce odpoczynku i wytchnienia. Taki charakter miał drewniany dwór z kaplicą i ogrodem w Nieporęcie króla Zygmunta III Wazy, potem powiększony o „Lusthaus” – dom uciech, zwany dworem holenderskim – przez króla Jana Kazimierza.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki