Wzniesiony lub gruntownie przebudowany w czwartej ćwierci XIX wieku dwór, o zróżnicowanej bryle parterowej i piętrowej, z czworoboczną trójkondygnacyjną wieżą częściowo wtopioną w piętrową część budynku i nakrytą ściętym dachem namiotowym w duchu architektury francuskiej. Półkoliście zamknięte okienka górnej kondygnacji wieży bliższe są jednak włoskiemu belwederowi aniżeli francuskiej wieży – pawilonowi, tak jak nieregularna struktura i kolumnowe portyki od frontu i w elewacji bocznej, dodane zapewne później, bliższe są włoskiej willi niż regularnemu francuskiemu pałacowi. Nie przesądza to jednak w sposób jednoznaczny o stylowym charakterze wielgoleskiej siedziby, którą należałoby określić jako eklektyzującą. Naroża boniowane. Dach na części parterowej trójspadowy, na części piętrowej – czterospadowy.
W końcu XVIII wieku Wielgolas w części był własnością Radziwiłłów, a w części Przedziszewskich (Przeciszewskich?). W 1837 roku Wielgolas kupił rosyjski generał Jerzy Fanshave (Fanshawe). Od 1859 roku właścicielem był jego syn Jerzy Fanshave młodszy. W 1866 r. jako właściciel wymieniany jest Jan Ordęga.
Później, po wielu kolejnych zmianach właścicieli, zapewne od schyłku XIX wieku aż do końca Wielgolas był własnością Wyleżyńskich, w tym w 1909 roku i w końcu lat dwudziestych Bohdana Wyleżyńskiego. Majątek liczył wówczas 613 hektarów. Dwoje spośród czworga dzieci Bohdana Wyleżyńskiego i Celiny z Lesznowskich, właścicieli Wielgolasu, zginęło w czasie wojny. Ludomir Bohdan Wyleżyński, urodzony w 1921 roku w Wielgolasie, sierżant podchorąży, członek Konfederacji Narodu, poległ w starciu z wojskami sowieckimi 22 lipca 1944 roku w Puszczy Ruskiej. Odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Walecznych. Janina Wyleżyńska (ur. 1923), podporucznik AK, zginęła w powstaniu warszawskim 22 września 1944 roku – dwukrotnie odznaczona Krzyżem Walecznych.
Dom i ładny park w bardzo dobrym stanie. Obiekt zamieszkany, niedostępny, niewidoczny z większej odległości. Własność prywatna.