Dwór powstał na początku XIX wieku dla rodziny Borowskich. Zanim dodano kolumnowy portyk, był bardzo bliski dworowi „pańskiemu”, jaki spotykamy na kartach Ziemiańskiej generalnej Oekonomiki Jakuba Kazimierza Haura, wydanej w Krakowie w 1679 roku. Parterowy, nakryty czterospadowym dachem, z wejściem na osi zamkniętym półkoliście i płytkimi ryzalitami w elewacji ogrodowej, a we wnętrzu dwu- i trzytraktowy, z sienią na osi. Warto zwrócić na to uwagę, by uświadomić sobie, jak wyglądały zamożne dwory od połowy XVII do końca XVIII wieku, a czasem nawet po połowę XIX stulecia, przeciwstawione skromniejszym dworom „chudopacholskim”. Najprawdopodobniej po zakupieniu dworu przez Adolfa Schucha w 1844 roku dobudowany został portyk złożony z czterech toskańskich kolumn zwieńczonych trójkątnym frontonem z oculusem. Elewację dworu od strony ogrodu ożywiło sześć toskańskich półkolumn umieszczonych w szerokiej płytkiej wnęce. Nieco podobne, zmonumentalizowane rozwiązanie, znacznie późniejsze, bo z lat dwudziestych XX wieku, odnajdziemy w ogrodowej elewacji nieodległego pałacu w Rykałach. Do dworu przylega parterowa, nakryta dachem naczółkowym stosunkowo obszerna oficyna. Była ona niezbędnym uzupełnieniem haurowskiego „pańskiego” dworu, który służył jedynie celom mieszkalnym i reprezentacyjnym. W oficynie znajdowały się nie tylko dodatkowe izby i część czeladna, ale nade wszystko kuchnia. Zwyczaj umieszczania kuchni w oficynie sięgał XVI wieku, a rozwiązanie to również zalecał anonimowy autor siedemnastowiecznej Krótkiej nauki budowniczej dworów, pałaców i zamków podług nieba i zwyczaju polskiego, wydanej w Krakowie w roku 1659.