Bez wątpienia w swej niedokończonej formie jeden z oryginalniejszych dworów Mazowsza. Choć w okresie międzywojennym, od 1919 roku, wzniesiono dwie trzecie dworu rodziny Jackowskich, to jesteśmy sobie w stanie wyobrazić planowaną całość. Miał to być budynek parterowy, nakryty dachem łamanym, z piętrową częścią środkową poprzedzoną czterokolumnowym portykiem wielkiego porządku, zwieńczoną falistym szczytem ze spływami wolutowymi. Naroża miały ujmować siostrzane ośmioboczne alkierze. Dwór, wzniesiony w stylu polskim, nawiązującym do baroku i klasycyzmu, przetwarza pierwotne elementy w swoiście dekoracyjny sposób: alkierz zamiast planu kwadratu zyskuje plan ośmioboku, a profil falistego szczytu oddala się od barokowej esownicy i zbliża do ludowej wycinanki. Podobne cechy posiada wzniesiony w latach dwudziestych XX wieku dwór w Kuznocinie, zaprojektowany przez architekta Franciszka Morawskiego. Zarówno Kuznocin, jak Dylew zestawione z dworami-willami w Adamowiźnie, Sochaczewie-Chodakowie czy Ujazdowie, a nawet z pałacowo-modernistyczną Sinołęką czy Gołębiówką dowodzą, jak różnorodnym zjawiskiem był styl określany mianem polskiego.