Wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku, na planie zbliżonym do kwadratu, klasycyzujący piętrowy dwór nakryty niskim dachem dwuspadowym. Wejście, dość nietypowo, umieszczono w elewacji szczytowej i poprzedzono sionką artykułowaną pilastrami niosącymi belkowanie o wyraźnie zaznaczonych, wypracowanych tryglifach. Elewacja wzdłużna zróżnicowana płytkim środkowym ryzalitem zwieńczonym spłaszczonym trójkątnym naczółkiem. Nietypową, niespotykaną w przypadku polskich fundacji formę dworu należałoby wiązać z niemieckim pochodzeniem rodziny fundatorów, hrabiów von Lüttichau. De gustibus non est disputandum.