Zgrabny dwór wielkością odpowiadający siedzibie średniozamożnego posiadacza ziemskiego, wzniesiony w 1874 roku dla rodziny Cyprysińskich, parterowy, ze zryzalitowaną piętrową częścią środkową i jednoosiowym ryzalitem na skraju elewacji. Wszystkie części nakryte dachami dwuspadowymi z okapami. Wejście poprzedzone pierwotnie gankiem złożonym z czterech żeliwnych smukłych kolumienek wspierających balkon. W trójkątnych szczytach obu ryzalitów monogram „CW” oraz data „1874”. Oryginalnym elementem są nadokienne gzymsyprzywołujące popularną w owym czasie późnogotycką angielską architekturę epoki Tudorów. W 1887 roku ponad miesiąc we dworze w Szulmierzu spędził Stefan Żeromski. O dworze nazywanym pałacykiem pisał, że „tonie w olbrzymich drzewach ogrodu (...). Przed pałacykiem roztacza się szeroki dziedziniec, pośrodku którego leży równa elipsa gazonu otoczonego dzikim winem”, a po bokach dojazdowej drogi „leżą śliczne, w dywan ułożone trawniki z zaroślami świerków, kasztanów, bzów, klonów”.