W XIV wieku Czerniew wraz z pobliskimi wsiami był własnością kościoła. W 1303 roku biskup poznański Andrzej poświęcił kościół w osadzie Kiernozia, którą wydzielono z obszaru Czerniew, i nadał jej dziesięcinę ze swego łanu w tej wsi. Także dokument z 1359 roku mówi, że Kiernozia i Czerniew wchodziły w skład dóbr biskupa poznańskiego.
Następnym właścicielem była rodzina Czerniewskich herbu Junosza. W 1424 roku posiadali go Andrzej, syn Mikołaja. Następnie, w 1460 roku, przypadł w udziale Piotrowi, synowi Adama, kasztelana gostyńskiego. W 1579 roku Czerniew i Kiernozię posiadali Wojciech i Paweł Czerniewscy. Paweł był cześnikiem, a następnie chorążym gostyńskim. Pozostawił po sobie syna Stanisława. Ten z kolei miał dwóch synów – Wojciecha i Pawła.
Kolejnymi właścicielami byli Kiernoscy herbu Junosza.
Na przełomie XVIII i XIX wieku Czerniew, który wraz z pobliskim Sokołowem wchodził w skład majątku w Kiernozi, stał się własnością rodziny Łączyńskich herbu Nałęcz. Pierwszym właścicielem z tego rodu był Maciej Łączyński, starosta gostyński, poseł na sejmy. Był synem Antoniego, chorążego gostyńskiego, dziedzica Rybna w pow. sochaczewskim i Konstancji Stempkowskiej. Ożenił się z Ewą Zaborowską, z którą miał siedmioro dzieci – Benedykta Józefa (ur. w 1785 roku), Teodora Ignacego Michała (ur. w 1785 roku), Marię (ur. w 1786 roku), Honoratę (ur. w 1787 roku), Ignacego (ur. w 1790 roku), Hieronima (ur. w 1790 roku) i Antoninę Katarzynę (ur. w 1794 roku).
Łączyńscy byli dobrymi gospodarzami – ich majątek nie był zadłużony, przynosił duże dochody. Zamożność pozwoliła im bywać na warszawskich salonach i odbywać zagraniczne podróże. Życie Łączyńskich toczyło się w ich pałacu w Kiernozi, jednak posiadali oni także pałacyk w Czerniewie. To tutaj nauki pobierała najsłynniejsza z Łączyńskich, córka Macieja – Maria Walewska, polska miłość Napoleona Bonaparte. Jej guwernerem miał być Mikołaj Chopin, ojciec Fryderyka. Maciej Łączyński zmarł 5 kwietnia 1795 roku i został pochowany w Kiernozi.
Czerniew do połowy XIX wieku był częścią dóbr majątku Kiernozia. W 1851 roku jego właścicielem był Józef Radwan. W tym samym roku przeżywszy lat 35, po długiej i ciężkiej chorobie (…) życie zakończył. Pochowany został na warszawskich Powązkach.
Około 1880 roku Czerniew liczył 270 mieszkańców, a folwark wraz ze wsią i kolonią Lasocin, obejmował w sumie 877 mórg ziemi.
W 1900 roku majątek należał do Natalii Lasockiej. Urodziła się ona 16 maja 1836 roku w Rejowcu jako Natalia Teodora Maria Nepomucena ks. Woroniecka herbu Korybut, córka Adama Klaudiusza i Leokadii Potockiej herbu Lubicz. 2 października 1855 roku wyszła za mąż za Stanisława Tadeusza Lasockiego herbu Dołęga, syna Józefa Gabriela i Józefy Czarnieckiej herbu Łodzia, dziedzica Brochowa i Kiernozi. Urodziło im się sześcioro dzieci – Maria Józefa Leokadia (ur. w 1859 roku), Adam (ur. w 1861 roku), Józefa (ur. w 1863 roku), Jan (ur. w 1866 roku), Aleksandra Maria (ur. w 1868 roku) i Władysław (ur. w 1870 roku). Natalia zmarła w 1904 roku, Stanisław cztery lata później.
Do 1921 roku właścicielem majątku w Czerniewie była Helena hr. Ostrowska, która sprzedała go Zdzisławowi Boskiemu herbu Jasieńczyk. Urodził się on w 1883 roku w Duninowie w rodzinie Czesława, dyrektora cukrowni w Leonowie w powiecie gostynińskim. W 1902 roku Zdzisław zaczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunku rolnictwo. Zaraz po tym zaczął dzierżawić dobra ks. Ogińskiej w Pińczowskim, na czym znacznie się wzbogacił. W 1907 roku wziął ślub z Heleną Boską, z którą miał czworo dzieci – Jadwigę (ur. w 1908 roku, zm. w 1925 roku), Krystynę (ur. w 1909 roku, zm. w 1967 roku), Annę (ur. w 1912 roku, zm. w 1995 roku) i Juliusza (ur. w 1916 roku, zm. w 1988 roku).
Kapitał, jaki zbił na dzierżawie majątków i wiano żony, pozwoliły Boskiemu na zakup Czerniewa – wówczas bardzo atrakcyjnego majątku o powierzchni 426 hektarów (70 hektarów stanowiły same lasy). Boski szybko okazał się bardzo dobrym gospodarzem, zyskał też poważanie wśród władz i sąsiadów. Zasiadał w radach gminnych i powiatowych. Był prezesem Związku Ziemian w powiecie łowickim. Kiedy 23 lutego 1929 roku powstało prosanacyjne Stronnictwo Chrześcijańsko-Rolnicze, Boski został członkiem jego zarządu. Udzielał się też w Białym Krzyżu za co został uhonorowany odznaką 10 p.p., który stacjonował w Łowiczu oraz wyróżnieniem w postaci funkcji ojca chrzestnego jego sztandaru.
Równie aktywna była Helena Boska. Organizowała ona Koła Gospodyń Wiejskich w powiecie łowickim, które szerzyły oświatę w dziedzinie gospodarstwa domowego, higieny, hodowli drobnego inwentarza i szeroko pojętej kultury. Do majątku przyjeżdżały instruktorki, odbywały się w nim pokazy i społeczne imprezy.
Majątek Boskich „brał udział” w kampanii wrześniowej. 16 września 1939 roku ulokowano we dworze główną kwaterę sztabu dowódcy Armii „Pomorze”. Rozegrała się tu też bitwa z niemieckim I pułkiem czołgów z 1 Dywizji Pancernej, który przybył tu po rozbiciu stanowisk obrony 58 Pułku Piechoty z 14 Dywizji Pancernej Armii „Poznań” z rejonu Kocierzewa Południowego, Karnkowa i Wicia. Sztab gen. Władysława Bortnowskiego podjął wówczas walkę obronną. Ofiary śmiertelne były zarówno po stronie żołnierzy, jak i cywili. Zasłużonym obrońcą Czerniewa został oficer artylerii, mjr Stanisław Oyrzyński. Zginęła cała załoga czołgu z dowódcą niemieckim 8 kompanii I pułku czołgów, kpt. von Köckenitzenem. We dworze na odpoczynek zatrzymał się także 64 PP i bratnie pułki 65 i 66 z 16 DP po wycofaniu się z rejonu Małszyc.
Po wybuchu II wojny światowej Boscy zaangażowali się w pomoc żywnościową ludziom, którzy ucierpieli w wyniku działań wojennych – wspierano warszawskich literatów, naukowców. Każdy kto napisał do Czerniewa list z prośbą o pomoc w postaci paczki żywnościowej – natychmiast ją otrzymywał. Jesienią 1944 roku do majątku zaczęli przybywać uciekinierzy z Warszawy, którzy w trakcie powstania stracili cały dobytek. Boscy przyjęli łącznie we dworze 143 obce osoby. Po pół roku nadal mieszkały tam 33 osoby.
Także syn Boskich, Juliusz, zaangażował się w obronę ojczyzny. Na początku wojny wstąpił na ochotnika do 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej, stacjonującego w Płocku i wziął wraz z nim udział w kampanii wrześniowej. W 1940 roku został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku, gdzie spędził cztery miesiące. W latach 1942-1943 jako żołnierz AK pracował w wywiadzie wojskowym.
W końcu lutego 1945 roku, na mocy dekretu o reformie rolnej, Boscy zostali zmuszeni do opuszczenia majątku. Przenieśli się do niedalekiego Złakowa. Krótko po tym, w czerwcu 1945 roku, Zdzisław nagle zmarł.
Po zakończeniu II wojny światowej w majątku ulokowano PGR. W latach 90. we dworze mieściły się mieszkania pracownicze miejscowego gospodarstwa rolnego. Obecnie dwór jest w rękach prywatnych, jednak stoi pusty i niszczeje.
Sklep
Ogłoszenia
