August Haertig początkowo mieszkał na ul. Piotrkowskiej 224. Miał tam swój mały, murowany dom oraz farbiarnię i wykończalnię wełny. Dobrze prosperujący interes pozwolił na kupno od Karola Hinza kilku budynków ulokowanych na działce przy zbiegu ul. Piotrkowskiej i ul. Brzeźniej. Tam też Haertig przeniósł swoją fabrykę a w latach 1895-1896 wybudował przy niej okazały pałac wg projektu Franciszka Chełmińskiego. Na parterze funkcjonowały biura firmy K.A. Haertig, na górze zaś znajdowała się część mieszkalna. Fasada pałacu charakteryzuje się dużą ilością zdobień i oryginalnością materiałów z jakich została wykonana. Posiada dwa płytkie pozorne ryzality. Znajduje się na niej wykusz z balkonem podtrzymywany przez dwie postacie kobiece - kariatydy, płyciny pod oknami wypełnione sztukaterią, gzymsy nad oknami wsparte na lwich głowach oraz tympanony pokryte dekoracją roślinną. Zdobią ją także głowy kobiece i szczyty w kształcie zbliżonym do tzw. oślego grzbietu z muszlami, wazonami i girlandami. Pałac zachwyca obecnie również wnętrzem. Wnętrza są imponujące, każde pomieszczenie posiada inny wystrój, a sufity są bogato ozdobione z wielką precyzją. Klatka schodowa poraża luksusem – zdobią ją marmurowe schody, bogato zdobione balustrady a na najwyższym piętrze możemy podziwiać niesamowite malowidła ścienne, przedstawiające m.in. widoki z Neapolu oraz Konstantynopola.
Wnętrzami pałacu zachwycał się Zygmunt Bartkiewicz w swojej wydanej w 1911 r. książce o Łodzi zatytułowanej "Złe miasto":
"Marmurowe schody, kryte dywanem, wiodą z sieni na górę. Cisza kościelna. Czasem przerwie ją dźwięk dzwonka telefonu. Na dole jest kantor, a w głębi sanktuarium: kasa, a obok gabinet właściciela. Całe życie skupia się w niewielkich pokojach drugiego piętra".
"Salony ozdobione bogactwem złoceń i sztukaterii tworzą amfiladę mogącą zaspokoić potrzeby udzielnego księcia. Meble mahoniowe, kandelabry, zegary, dywany i portiery, ławy dębowe, rogi jelenia na ścianie, półki z dzbanami i kuflami, sala balowa z meblami w stylu Ludwika XV, lustra między oknami i fortepian dopełniają całości".
Po śmierci Augusta Haertiga pałac przejęła jego żona Zuzanny, a fabrykę syn Herman. W latach 1913-1920 z woli wdowy po Haertigu zapisanej w testamencie, budynek stał się własnością Heleny Skibińskiej i Wandy Strauss. Kolejnymi właścicielami było małżeństwo Antonina i Paweł Fajchmanowie. W 1924 r. dzierżawcą pałacu został Polski Czerwony Krzyż. W czasie II wojny światowej w budynku funkcjonował Niemiecki Czerwony Krzyż. Przez wiele lat nieremontowany, ale ciągle użytkowany pałac powoli popadał w ruinę. Nowy właściciel zabytku, Warta TUiR, przeprowadziła kompleksowy remont pałacu z zachowaniem najdrobniejszych detali architektonicznych oraz wyposażenia wnętrz.
Sklep
Ogłoszenia
