Dwór w Skórowie

Skórowo (niem. Schurow) pojawia się po raz pierwszy w dokumentach w 1315 roku. Wówczas margrabia Waldemar von Brandenburg potwierdził nadanie wsi jako lenno Kazimierzowi Svenzo (Święcowi) oraz jego spadkobiercom. W okresie od 1274 do 1309 r. Święcowie posiadali co najmniej dziesięć wsi. W 1530 roku Skórowo było majątkiem lennym znanego pomorskiego rodu von Stojentin. Choć inne źródła wskazują, że należało do nich już w 1519 roku. Od 1563 roku część majątku należała do rodu von Wobeser. W 1576 roku wymienia się jeszcze von Stojentinów jako właścicieli części Skórowa. Od 1655 roku von Wobeserowie stali się jedynymi właścicielami. W 1710 roku jako właścicieli wymienia się ród von Massow.

W 1717 roku w klasyfikacji włókowej jako właściciel wymieniany jest Martin von Wobeser. Jeszcze w XVIII wieku (dokładnie w 1724 roku) część majątku należała do rodu von Wobeser. Inne części należały do rodu von Somnitz (w latach 1755-1763), braci Riß oraz rodu von Grumbkow (od 1730 do 1763 roku). W 1781 roku cały majątek kupił kapitan Karl Friedrich von Puttkamer. Posiadał on majątek jeszcze w 1784 roku. Według Brüggemanna w latach 1784 majątek Skórowo składało się z folwarku, posiadało księdza, zakrystiana, siedmiu chłopów, w tym dwu małorolnych. We wsi znajdowała się kuźnia. Łącznie 21 dymów. W 1799 roku jako właścicieli wymienia się ród von Zitzewitz.

Na mocy rozporządzenia i dekretu króla pruskiego z dnia siódmego i ósmego października 1800 roku, majątek stał się własnością Karla Friedricha Nałęcza. Nałęczowie byli szlachtą i właścicielami Steklna (Steckling) w Prusach Wschodnich. Na posiedzeniu ugodowym w dniu dwudziestympiątym października 1824 roku, dotyczącym regulacji stosunków własnościowych majątku oraz okolicznych chłopów byli obecni: wdowa po Nałęczu (jako właścicielka) wraz ze swoim przedstawicielem, aptekarzem dworskim Ehmacke ́m ze Słupska oraz chłopi. Ponadto zostali powołani do wzięcia udziału w posiedzeniu ksiądz Otto Gustaw Wilde, właściciel ziemski Beckann z Wargowa (Vargow) oraz zakrystianin Barboth. Następnie majątek został nabyty przez Karla Heinricha Ludwiga Heyna. W roku 1861 przeszedł na jego spadkobierców. Z rodu Heynów należy tu wymienić kupców i armatorów ze Szczecina. W 1884 roku właścicielem został porucznik von Below. Po nim, w 1910 roku, dobra nabył Rudolf von Normann. Ten z kolei sprzedał majątek Pomorskiej Spółce Ziemskiej. Po pierwszej wojnie światowej Pomorska Spółka Ziemska utworzyła na terenie majątku 58 gospodarstw dla osiedleńców. Zachowano co prawda resztkę majątku, ale ten nie miał już więcej żadnego wpływu na charakter wsi. Niektóre z nowo utworzonych gospodarstw nabyli dotychczasowi mieszkańcy Skórowa. Pozostałe osiedleńcy z okolic Słupska, bądź też przybysze z głębi Niemiec. Część z nich pochodziła z byłych terenów niemieckich, które na skutek przegranej pierwszej wojny światowej Niemcy musiały odstąpić Polsce. Część tych gospodarstw leżała przy drodze prowadzącej do Potęgowa, pozostałe położone były jeszcze dalej przy drodze nr 2 prowadzącej do Nieckowa i tworzyły oddzielną kolonię z czasem nazwaną Nowe Skórowo.

Ostatnimi właścicielami na podstawie ziemskiej księgi adresowej byli: Paul Wagner od 1928 r. oraz Lothar Wagner od 1938 r.

Po zakończeniu II wojny światowej, dwór był w użytkowaniu PGR-u Potęgowo. W 1993 roku został przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa Sekcja Terenowa w Słupsku. W latach 1994-1995 został sprzedany w ręce prywatne.

Dwór ma formę klasycystycznych dworów z lat 30. XIX wieku, pomimo późniejszego rozplanowania wnętrz ze środkowym traktem korytarzowym na całej długości dworu. Zachowała się stolarka okienna, która ma formę z początku XX wieku. Stolarkę drzwiową datuje się na drugą połowę XIX wieku. Ze względu na niewielką ilość zachowanych pierwotnych elementów (drzwi zewnętrzne, piece i inne elementy dekoracji), trudno jest określić dokładny czas budowy dworu.

• Dorota Cieślik, Karta Biała, 1999, www.zabytek.pl
• Jacek Orłowski, Karta Biała, 1997, www.zabytek.pl
• Świetlicka, Alicja; Wisławska, Elżbieta, Słownik historyczny miast i wsi województwa słupskiego: przewodnik bibliograficzny, Słupsk 1998.
• Leopold von Ledebur, Adelslexicon der Preussischen Monarchie. T. 3 (T-Z); T. 2 (L-S)
• Ortsbeschreibung in Pagel, K.-H.: Der Landkreis Stolp, 1989

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska

Zdjęcie:

• Radosław Kamiński, 2023
• Karl Friedrich Schwirz