Pałac wzniesiony w latach osiemdziesiątych XIX wieku dla Jana von Egerta i rozbudowany po 1914 roku, nieregularny, o bryle parterowej i piętrowej, nakryty zróżnicowanymi dachami: niskim czterospadowym oraz w części dwuspadowym, a parterowe skrzydło – mansardowym z okrągłymi lukarnami, co nadaje budowli pewne cechy kostiumu francuskiego. Wejście poprzedzone sionką, nad którą niewielki taras. Na bocznej dobudówce taras o tralkowych balustradach i wazach na cokołach.

W 1783 roku Ślężany należały do pułkownika Ignacego Hryniewicza, buńczucznego królewskiego, w latach 1871–1895 Jana von Egerta, od roku 1895 Jana i Anny Chełmińskich, a od 1897 do 1911 roku Władysław Ostrowskiego. Potem własność Ignacego Popiela, a następnie Juliana i Wandy z Popielów Jaworskich. Po przeprowadzonej w 1921 roku parcelacji część majątku objął B. Juściński, który odsprzedał ją potem Stanisławowi Gralewskiemu. W późnych latach dwudziestych w Ślężanach były dwie własności: Juliana Jaworskiego licząca 476 hektarów i Stanisława Gralewskiego licząca 400 hektarów. Syn Anny z Ostrowskich Doruchowskiej ze Ślężan Władysław Doruchowski (ur. 1923), żołnierz AK, zginął w powstaniu warszawskim w 1944 roku.

Pałac i park w bardzo dobrym stanie. Obiekt niedostępny, niewidoczny z większej odległości: W 2013 roku mieścił się tu Dom Konferencyjny PKO. Obecnie znajduje się tu „Restauracja Pałac Ślężany”.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki