W 1772 roku Stare Piastowo należało do Białopiotrowiczów, później do Dembowskich, w tym w 1783 roku do podkomorzyny płockiej Juliany z Kampenhauzenów Tomaszowej Dembowskiej. W początku XIX wieku w rękach Kobylańskich, w tym generała Kobylańskiego, prezesa komisji wojewódzkiej płockiej. W 1909 roku majątek należał do Rajmunda Kacperkiewicza, a w końcu lat dwudziestych Icka Offenbaua i liczył 82 hektary.

Nieodzownym elementem każdego niemal dworskiego założenia była oficyna. W niej miejsce znajdowały dworska kuchnia, pralnia, pokoje służby, a często również pokoje gościnne. Dwór pozostawał miejscem mieszkania i reprezentacji. W przypadku dużych założeń oficyny okazywały się tym bardziej niezbędne, kiedy z końcem XVIII wieku nowa moda kazała wznosić raczej kameralne wiejskie wille niż okazałe barokowe pałace. Wówczas stawały dwie, a nawet cztery oficyny, jak w Błędowie czy Małej Wsi. Przy stosunkowo skromnym dworze w Piastowie w pierwszej połowie XIX wieku stanęła jedna oficyna, na planie kwadratu, parterowa, nakryta dachem namiotowym, z szerokim środkowym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym frontonem i wejściem flankowanym parą oryginalnych przyściennych półsłupów. Dwór, przy którym stała pierwotnie oficyna, nie zachował się lub też został gruntownie przebudowany zapewne na początku XX wieku. Jest to dziś budowla parterowa, z mocno wyłamanym piętrowym ryzalitem na osi nakrytym – podobnie jak korpus budynku – dwuspadowym dachem z okapami. Niewykluczone, że pierwotnie dolną kondygnację ryzalitu tworzył wgłębny kolumnowy portyk, a górną rodzaj loggii. Zamurowano je najprawdopodobniej po wojnie. Układem pojedynczej ofi cynki na planie kwadratu w bezpośredniej bliskości dworu Piastowo przypomina dwory w Lipie i Ożarowie Mazowieckim.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki