Twój koszyk jest pusty
Liczba produktów w koszku: 0.
Lokalizacja: województwo mazowieckie, powiat pruszkowski, gmina Nadarzyn
Rodzaj obiektu: | Pałac |
Zastosowanie: | PAŁAC ROZALIN – EVENTY, WESELA, KONFERENCJE |
Stan zachowania: | Odrestaurowany |
Przeczytaj więcej informacji o pałacu w Rozalinie. Poznaj jego historię. Miłego czytania!
Niegdyś Stara Wioska. Nazwana Rozalinem, kiedy około połowy XIX wieku należała do Rzewuskich. W ten sposób Rozalia Rzewuska uczcić chciała pamięć swej matki Rozalii z Chodkiewiczów Lubomirskiej (ur. 1768), ściętej w czasie rewolucji francuskiej 30 czerwca 1794 roku. Rozalia Rzewuska (1788–1865), barwna i kontrowersyjna postać polskiego życia znacznej części XIX wieku, uratowana została z więzienia jakobińskiego w Paryżu tuż przed ścięciem jej matki. Nienawidząca rewolucji, czemu trudno się dziwić, jak wszyscy Rzewuscy zdolna pisarka i pamiętnikarka, walkę o sprawę polską kojarzyła z lewicowym radykalizmem, w czym nie była w tym czasie odosobniona. Stąd jej dobre stosunki z dworem rosyjskim i wiedeńskim i pewna izolacja w towarzystwie polskim. Jej mąż Wacław Rzewuski (ur. 1784), słynny Emir Tadż ul-Fehr Abd El-Niszan, fascynat Orientu, powstaniec listopadowy, zaginął w bitwie pod Daszowem 14 maja 1831 roku. Jego majątki zostały skonfi skowane przez carat. Rzewuska swoje majątki przekazała testamentem na cele dobroczynne. Później Rozalin często zmieniał właścicieli. Od 1864 roku byli nimi Żydzi Berek i Izaak Lichtenbaumowie, następnie Nowiccy, potem ich syn Antoni Nowicki, radca dworu, a od 1874 roku Karolina Bromirska. Potem w rękach Laskich, od 1892 roku Marii z Kwileckich Zawiszyny, a po jej śmierci w 1910 roku jej córki Magdaleny z Zawiszów Radziwiłłowej. Księżna Magdalena Radziwiłłowa (1861–1945) była gorliwą katoliczką, filantropką, a przede wszystkim białoruską działaczką narodową w stopniu ekscentrycznym. Mawiała: „Uważam siebie za Białorusinkę pochodzenia litewskiego, tak jak mój mąż, za Polkę zaś nie mam siebie zupełnie”. Popierała powstanie Białoruskiej Republiki Ludowej w 1918 roku. Chciała unii Polski z Białorusią. Zmarła we Fryburgu w Szwajcarii. Od 1923 roku Rozalin był własnością dr. Kazimierza Rakowskiego, a po nim jego córki Bronisławy Stankiewiczowej usuniętej z pałacu w 1949 roku. W 1993 roku, w związku z niezrealizowaniem korzystnych wyroków, spadkobiercy ostatnich właścicieli odzyskali pałac za pomocą siły.
Ten malutki pałacyk nie ma w sobie już nic z dawnych rezydencji, nawet skromnych dworów, które zawsze choćby przez usytuowanie w pobliżu kościoła czy też w perspektywie głównej drogi starały się podkreślać patriarchalną pozycję pana-ziemianina wobec mieszkańców wsi. Rozalin jest małą podmiejską, pozbawioną reprezentacji i wygód willą, chwilowym schronieniem przed upałami i zgiełkiem miasta, otulonym zielenią i oddalonym od miejscowości domem. Choć wyrasta bez wątpienia z tradycji szesnastowiecznych willi włoskich, powtarzając zwarty plan i stosując klasycyzujący detal architektoniczny, jest raczej wariacją na ich temat. Jest to piętrowy budyneczek, nakryty niskim dachem czterospadowym, z czterokolumnowym portykiem na osi elewacji południowej i dwukolumnowym na skraju elewacji wschodniej. Na dekorację elewacji składają się trójkątne naczółki nad oknami parteru, odcinkowe gzymsy nad oknami piętra, boniowane naroża, gzyms kordonowy i fryz festonowy oraz różnego kształtu i wielkości wnęki. Pałacyk powstał pomiędzy 1847 a 1857 rokiem dla Rozalii z Lubomirskich Rzewuskiej. Autora projektu widzi się w uznanym i wziętym warszawskim architekcie Henryku Marconim lub jego synu Leandrze Marconim, autorze pałacyku Raua w Alejach Ujazdowskich. Gdyby to Leandro był projektantem, pałacyk w Rozalinie musiałby jednak powstać najwcześniej około 1870 roku. Być może więc wzniesiony pierwotnie przez Henryka Marconiego dla Rozalii Rzewuskiej Rozalin został potem przekształcony według projektu Leandra, gdyż jak wynika z dokumentów, pewne zmiany z inicjatywy kolejnej właścicielki Stefanii Laskiej wprowadzono.
Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcia: Piotr Libicki, Mariusz Brzeziński (udostępniono za zgodą autora)
Powyższy opis pochodzi z publikacji Piotra Libickiego, pt. "Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu".
Publikacja "Dwory i pałac wiejskie na Mazowszu" została wydana przez wydawnictwo REBIS.
Opis książki od wydawcy:
Przewodnik dokumentujący ziemiańskie siedziby; prawie 600 obiektów z terenu obecnego województwa mazowieckiego. Dwory i pałace wiejskie na Mazowszu to kolejna po bestsellerowych Dworach i pałacach wiejskich w Wielkopolsce książka-katalog-przewodnik poświęcona historycznym siedzibom ziemiańskim. W książce opisanych zostało 629 obiektów z terenu obecnego województwa mazowieckiego.
Współautor publikacji: Marcin Libicki
ISBN: 978-83-7301-826-6
Ostatnie wydanie: 2013 r.
Nakład książki został wyczerpany
Piotr Libicki (ur. 1973 r.), historyk sztuki, członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki, autor i współautor przewodników i książek, w tym serii poświęconej dworom i pałacom wiejskim w Wielkopolsce, w Małopolsce, na Mazowszu i na Podkarpaciu. W latach 1999-2009 współpracownik Telewizji Polskiej w Poznaniu, autor i współautor ponad 100 programów krajoznawczych i reportaży. W latach 2013-2015 gościnny wykładowca w Instytucie Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej UAM, a w latach 2018-2019 w Instytucie Historii Sztuki UAM. Od 2013 roku pełnomocnik Prezydenta Miasta Poznania ds. estetyki miasta.
Indico S.C. , Przyjaźni9, 84-215 Gowino
NIP: 5882424318, REGON: 366309509
Kontakt z redakcją: