Dwór wzniesiony około 1830 roku dla Wężyków jako budowla parterowa z ryzalitem na osi obu elewacji. Zapewne pod koniec XIX wieku, być może już dla nowych właścicieli majątku Węglińskich, ryzalit z obu stron nadbudowano o piętro, wieńcząc dekoracyjnym szczytem schodkowym ze sterczynami. Podobnie zmodyfikowano szczytowe ściany dworu. Jest to kolejny przypadek niewielkiej siedziby, której architektura otrzymała pewne neogotyckie motywy, tym razem odwołujące się do ceglanego gotyku północno-wschodnich obszarów Europy bardziej niż gotyku angielskiego. Tak zwany styl „gotyku wiślano-bałtyckiego”, odwołujący się w przekonaniu jego popularyzatorów do architektury odległych czasów piastowskich, niósł w swych formach pewne treści narodowe. Popularność zyskał na początku XX wieku zwłaszcza jako styl wznoszonych wówczas na Mazowszu świątyń, ale objawił się również w architekturze rezydencjonalnej, czego przykładem willa Hoserów w Milanówku z 1905 roku.