Wyniesiona ponad równinę szlachecka siedziba góruje nad okolicą i niczym dawna rycerska stanica strzeże wsi, a w razie potrzeby chroni okolicznych mieszkańców. Niestety, to tylko wrażenie i pozorne podobieństwo do tak zwanego „domu wieżowego” czy też „kamienicy”, które do początku XVII wieku były dość rozpowszechnionymi rycersko-szlacheckimi siedzibami. W rzeczywistości ta piętrowa, nakryta dachem namiotowym zwarta kubiczna budowla z około 1840 roku to skrzydło starszego dworu, który nie przetrwał I wojny światowej. Wówczas przybudówka zaczęła pełnić funkcję właściwej siedziby, a wejściu od strony wzniesienia nadano reprezentacyjny charakter, poprzedzając je schodami, ozdobą frontowej elewacji przybudówki jest również dwukondygnacyjna wnęka na osi przedzielona balkonem.

W XVIII wieku własność kościelna, w XIX wieku, aż do lat trzydziestych – Kochanowskich, w tym w pierwszej kolejności Justyny ze Święcickich Kochanowskiej i jej męża Michała Kochanowskiego, a od jego śmierci w 1832 roku jego wnuka Edwarda Dembowskiego oraz Laury Kamieńskiej i Henryka Kamieńskiego. Michał Kochanowski (1757–1832), poseł na Sejm Czteroletni, powstaniec kościuszkowski, senator kasztelan i wojewoda Królestwa Polskiego, przeszedł do historii za sprawą próby zasztyletowania księcia Adama Ponińskiego jako sprawcy pierwszego rozbioru Polski. Edward Dembowski (ur. 1822), który po śmierci dziadka Michała Kochanowskiego odziedziczył wraz z innymi wnukami Wilczogórę, był synem kasztelana Leona Dembowskiego, a z powodu radykalnych poglądów społecznych – głosił program zniesienia własności prywatnej – zwany był czerwonym kasztelanicem. Zginął w czasie próby wywołania powstania w Rzeczpospolitej Krakowskiej w 1846 roku. Od 1838 roku Wilczogóra należała do Władysława Miniewskiego, od 1862 roku do Ireneusza Radyszkiewicza, od 1883 roku do Władysława Wołowskiego, a od 1909 roku do Stefana Bolesława Otto. W latach trzydziestych była własnością Wojciecha i Marianny Durajów. Po wojnie jako resztówka pozostała w rękach rodziny przedwojennych właścicieli.

Dom opuszczony, u progu ruiny. Parku brak. Efektowne położenie na wzniesieniu. Obok zabudowania nowego gospodarstwa.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki