Dwór w Chlebni

Niepozbawiony wdzięku neobarokowy dwór z 1905 roku, w typie wznoszonych w tym czasie miejskich i podmiejskich domów, zaprojektowany przez Władysława Marconiego dla Antoniego Wieniawskiego. Nieregularny, w części parterowy, w części piętrowy, nakryty łamanymi, czterospadowymi i dwuspadowymi dachami. Wejście umieszczone w niesymetrycznie wyłamanym fragmencie zwieńczonego trójkątnym frontonem ryzalitu. Delikatny rys secesji, czasem przetwarzającej motywy barokowe, posiada nie tylko swobodna asymetryczna kompozycja bryły, ale również detale architektoniczne, jak dwa faliste nadokienne gzymsy, owalne okno przy drzwiach czy też jajowaty otwór w tympanonie. Pozorna balustradka wieńcząca fragment ściany przypomina balustradkę wieńczącą środkowy ryzalit pałacu w Borkowicach, wspólne dzieło Marconiego i Hendla. Władysław Marconi (1848–1915), syn słynnego Henryka, a brat nie mniej utalentowanego Leandra, jest też autorem kilku innych rezydencji na Mazowszu, wśród których do naszych czasów dotrwały dwory i pałace w Sannikach, Ojrzanowie i wspomniany już pałac w Borkowicach. Marconi projektował również podmiejskie domy, m.in. w Konstancinie dla Stefana Dziewulskiego i W. Piechowskiego. W Chlebni do 1912 roku stał stary dwór, rozebrany po śmierci Juliana Wieniawskiego.

Dwór wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku dla Bergów, eklektyczny, parterowy, nakryty dachem dwuspadowym, z płytkim ryzalitem na osi obu elewacji, przechodzącym w zwieńczoną trójkątnym naczółkiem wystawkę dachową. Od frontu murowana sionka o półkoliście zamkniętych otworach okiennych i drzwiach z nadświetlem.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki