Przyjemny, utrzymany w klasycystyczno-neorenesansowej stylistyce dwór w typie nieregularnej willi, złożony z krótkiego parterowego korpusu, prostopadłej do niego części piętrowej i niewielkiej parterowej przybudówki, na której taras. Część piętrowa, mieszcząca wejście do dworu, zwieńczona trójkątnym frontonem. Dwór wzniesiony w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Po wojnie niefortunnie rozbudowany z jednej strony. Moda na dwory nawiązujące bezpośrednio do nieregularnych włoskich willi stała się powszechna około połowy XIX stulecia. Nie była ona niczym zupełnie nowym. Już tradycyjny polski dwór, jaki spotykamy od połowy XVII wieku, swój sielsko-wiejski charakter zawdzięczał włoskiej architekturze epoki odrodzenia.