Wieś położona jest na północnym skraju gminy Mircze, nad rzeką Bukową.
Szychowice należały w latach 1392-1431 do hrubieszowskich dóbr królewskich, odebranych książętom bełskim. W 1431 roku Władysław Jagiełło przywrócił majątek książętom, a ściślej otrzymał go Ziemowit V. Była to nagroda za udział w walkach ze zbuntowanym Świdrygiełłą. Później w wyniku zmian terytorialnych, wieś wraz z włością kryłowską, znalazła się ponownie w powiecie chełmskim – w enklawie hrubieszowskiej.
Jako właścicieli Szychowic wymienia się Lubartowiczów, Tęczyńskich czy Koniecpolskich.
Około 1458 roku możnowładca Jan Tęczyński (późniejszy kasztelan krakowski) domagał się od książąt bełskich zwrotu wsi. I tak też się stało. W 1546 roku właścicielami dóbr zostali Ostrorogowie, a w 1642 Radziejowscy. Jako właścicieli Szychowic wymienia się również rodzinę Leszczyńskich. Pierwszym właścicielem z tego rodu był Michał Skarbek-Leszczyński, a potem Antoni Skarbek-Leszczyński, który przekazał majątek swojemu synowi Józefowi Benedyktowi Leszczyńskiemu herbu Abdank i jego żonie Teresie Świeżawskiej. Małżeństwo doczekało się licznego potomstwa, lecz do wieku dojrzałego dożyli jedynie Antoni i Eleonora. W 1792 roku wyszła ona za mąż za Wincentego Rulikowskiego i w posag wniosła wieś Szychowice z częścią Cichoburza. Później majątek w spadku odziedziczył syn Wincentego i Eleonory – Gabriel. Żoną Gabriela została Ludwika ze Szlubowskich. Ich syn Stanisław ożenił się z Jadwigą Zamięcką herbu Nieczuja, a jako ostatniego właściciela majątku wymienia się ich syna Kazimierza i jego żonę Jadwigę Łączyńską.
W 1760 r. istniała tu drewniana cerkiew i dwór Leszczyńskich. Pierwotnie w Szychowicach istniał drewniany dwór obronny znajdujący się na wyspie, o czym świadczą zachowane ślady wałów i fos.
Rezydencja Leszczyńskich natomiast została wzniesiona w stylu barkowym. Był to budynek dwukondygnacyjny wzniesiony na planie prostokąta. Czterospadowy dach był przykryty gontem. Główne wejście wyróżniono boniowaniem utrzymanym na dwóch kondygnacjach, zwieńczone tympanonem. Również na rogach budynku umieszczono boniowanie. Elewację natomiast wieńczył ozdobny gzyms. Na parterze znajdowały się 22 okna, a na piętrze było ich minimum 12. Okna były podłużne i dzielone na osiem części. Z kolei okna frontonowe miały koliste zwieńczenia. Boczne okna znajdujące się na piętrze były znacznie mniejsze, bardziej w formie lukarny. Wincenty Rulikowski dobudował jedno parterowe skrzydło od strony ogrodu oraz drugie z prawej strony budynku. Oba skrzydła miały charakter neogotycki.
„Wnętrze było zaprojektowane tak, aby zachować zasady symetrii. Na parterze znajdowało się dziewięć pomieszczeń oraz dwa długie korytarze. Wejście główne prowadziło do dużego korytarza z klatką schodową. Równoległe pomieszczenie stanowiło salon. Na parterze znajdowała się także jadalnia. Na piętrze był drugi salon oraz sypialnie. Mieszkanie było ogrzewane piecami oraz kominkami. Posadzki były wyłożone dębowym i jesionowym parkietem. Zachowały się szczątkowe informacje o wyposażeniu rezydencji. Z pewnością ściany zdobiły portrety Józefa Benedykta Leszczyńskiego, Klemensa Leszczyńskiego, Rulikowskich oraz obrazy odnoszące się do epoki napoleońskiej. Wnętrza umeblowano w stylu klasycystycznym, a ozdobiono porcelaną, zdobionymi srebrami, oraz zegarami. Biblioteka w Szychowicach gromadziła liczne dzieła historyczne oraz dokumenty traktujące o działalności i życiu właścicieli.”
Dwór został spalony w 1915 roku.
Sklep
Ogłoszenia
